داستان چوپان دروغگو

طفلک چوپان دروغگو 

گمانم بیش از حد در میان اساتید به نام رسانه و ارتباطات لولیده بود. خیال میگرد حرفهای پاول جوزف گوبلز راست است. نمیدانست که خیلی وقت است دیگر دروغ بزرگ شیوه ی مناسبی برای استحمار توده نیست. اما از بس نوای گوبلز برایش آشنا بود دیگر باورش شده بود. یادم می آید که آن هنگام که قصد داشت به عنوان خادم وارد رقابت های تصدی پست چوپانی شود گفته بود که در صد روز همه قوچهای اضافی را با استفاده از دانش زیست شناسی سلولی و مولکولی به میش های چند قلو زا بدل می کنم. برای گله یکی دو قوچ کافی است!

آن زمانها با خودم میگفتم این چوپان مصلح عجب آشناهای خفنی دارد که این کلک های انتخاباتی را یادش میدهند. همینجوری ها شد که چوپان دروغگو با استراژی آشنای گوبلزی اش چوپان بزرگترین گله ی ده شد. چوپان داستان ما فکر میکرد که همین که آشنای گوبلزی دارد می تواند با گله برود صحرا و روزی یک بره سر ببرد و عشق و حال و کباب بازی! اما دل غافل . . .

چوپان داستان ما دید که تنهای تنهای تنهاست و کار سخت است برادر!

شروع کرد به سبک آشنای گوبلزی اش گزارشاتی از گرگ را خدمت اهالی ارسال نمود. اوایلش اهالی حرفای چوپان را وقع می نهیدند اما زمان کار خود را نمود و چوپان آشنای گوبلز اکنون دیگر چوپان نیست و رییس مرکز تحقیقات استراتژیک بزغاله گشته تا راجع به تبدیل بز به پلنگ تحقیقات نماید.

یه بار جستی ٬ دوبار جستی ٬‌سه بار جستی آخرش دیگه مردم میفهمند که خالی می بندی ملخک. برو کار میکن مگو چیست کار

.....................................

پ.ن: اقای گوبلز سرهنگی بودند در لباس حقوقدان یا حقوق دانی در لباس سرهنگ٬ چه میدانم!؟

یا ابوفاضل

ماه ساقی به حرمخانه خون آمده بود / آتشی بود که از خیمه برون آمده بود

مشک های تهی خسته نگاهش کردند / کودکان حرم آهسته نگاهش کردند

بر لبش تشنگی شرجی صد جام و سبوست / آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست 

یک - دو - سه - پایان

یک پاپیون درشت قرمز روی کفش مشکی اش جلوه گری می کرد. پاشنه های کوتاه کفش را یک نوار باریک همرنگ پاپیون در آغوش گرفته بود. کفشها چندان نو به نظر نمی رسید ٬ اما خیلی تمیز بودند. جورابی به پا نداشت. سفیدی پوست پایش در همسایگی سیاهی پاچه شلوار خیلی به چشم می آمد. همه اش سعی می کرد روی پا را اندکی پنهان کند که چنین رخ ننمایند اما کفشها بی حیاتر از آن بودند که مجال چنین فعلی را به دخترک بدهند. مادرش می گفت:«تو جوانی٬ اشکالی ندارد که! همین که موهایت را بپوشانی کافی است٬ جوان باید جوانی کند.» اما دخترک دلش آرام نمی شد.

کیف قهوه ای اش را روی پا گذاشته و مشغول جزوه نویسی بود. چقدر این کار را دوست داشت! آخر می دانست که این جزوه آخر ترم حتما به دست مهرداد می رسد. جزوه هایش معروف بود اصلا٬ نزدیک ایام فرجه که می شد یک نسخه از آن را حتما در انتشارات دانشکده پیدا می کردی. این جزوه آخر ترم حتما به دست مهرداد می رسد! برای همین تا آنجا که می شد تمیز و خوش خط می نوشت. 

مهرداد هیچ وقت با او صحیت نکرده بود٬ فقط یک بار در ترم اول از او بابت ماجرای کلاس دکتر علمی عذر خواهی کرد. همان موقع بود که متوجه برق خاصی شد که در چشمان مهرداد خودنمایی می کرد. اما می دانست که مهرداد آنقدر ماخوذ به حیاست که رویش را ندارد مستقیما وارد عمل شود. هر وقت هم که دخترک خودش را به قسمی سر راه مهرداد قرار می داد با سر پایین مهرداد رو به رو می شد. همه زندگی دخترک شده بود مهرداد.

حالش از استاد به هم میخورد. مردک زشت خشک مغز جلف با آن شوخی های مسخره اش. سه ترم متوالی میشد که با او کلاس میگرفت. هر سه بار هم یک مبحث ارایه می کرد آن هم در سه درس متفاوت! اول و آخر صحبتش فحش به نظام و مسولین بود. اما دلش خوش بود. مهرداد همه اش سر به سر استاد میگذاشت. دخترک میدانست مهرداد برای به دست آوردن دل او همه اش در کلاس مزه میپراند. پسری جوان است دیگر٬ بلد نیست چگونه حرفش را بزند٬ مانده بود چگونه به مهرداد برساند که من همه جوره پایه ات هستم . . .

......................................................................................