تنهایی

در این عصر یخبندان تنهایی، دلی را ارج می نهند که با هله های زخرفی زمینی شیشه نازک تنهایی خیالش را به سنگ نخوت نکوبد.

دلی شایسته جمعیت است که بر هر جمعیتی مروارید های غلتان امیدش را نمایان ننموده باشد؛ یقین سرنوشت محتوم بشری این است که تنها با تنها ترین تنها، تنهاییش را ملغی کند و لتسکونوا الیها که تنها، تنهایی تن ها را منتهی می سازد شاید تنقلات کودکانه ای باشد تا برای شروع مسیر.

هر چند نبرد هایی شوق انگیزند که شروعشان پایان باشد.

امضامحفوظ